دو بیتی زیبا

بسم الله الرحمن الرحیم

 

این دو بیت شعر را مردی از قبیله اوس وقتی بهمراه پسر عمویش به یاری پیامبر خدا (ص) میرفت و به وی گفتند کجا میروی که کشته میشوی در پاسخ گفته است و حسین بن علی (علیه السلام) در منزلگاه بیضه وقتی حر بن یزید تمیمی به وی میگوید اگر جنگ کنی [با ابن زیاد] حتماً کشته میشوی نقل میکند [مربوط به بعد ازینکه حر به امام گفت یا باید به کوفه برود و یا اینکه راهی جز برگشت به مدینه و رفتن به کوفه در پیش بگیرد]:

 

سأمضی و ما بالموت عار علی الفتی

إذا ما نوی حقاً و جاهد مسلما

وآسی الرجال الصالحین بنفسه

و فارق مثبوراً یغش و یرغما

 

میروم که مرگ برای مرد عار نیست

زمانی که نیت پاک دارد

و مسلمان است و پیکار می کند

و به جان از مردان پارسا پشتیبانی می کند

 

الطبری، أبوجعفر محمد بن جریر، تاریخ الطبری، أبوصهیب الکرمی، بیت الافکار الدولیة، صفحه 995

ترجمه شعر با کمی ویرایش به نقل از: طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، جلد هفتم، صفحه 2995

دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

 

فقیری بود ناله می کرد                                             ز درد بی نوایی گریه می کرد

 

با خدای خود درد می گفت                                         از فقر و بیچارگی خود می گفت

 

گفت من فقیرم و بی چیز ودرمانده                                عیال دارم و بی کس و وامانده

 

گر تویی که رحمت اش لبریز است                               ز هر کاری که گفتنیست قادر است

 

مالی ده که چاره ای کنم                                            چاره ای ز بهر فقرم کنم

 

هر چه مال دهی شکر بیش تر کنم                                ایمانم را ز قبل والا تر کنم

 

گر مال ندهی و حاجتم را رد کنی                                مرا با فقر تنها گذاری و ناله ام را پس زنی

 

دین را کنار می زنم و کافر می شوم                             منکر دین و قرآن و پیامبر می شوم

 

ندا رسید که ای بنده بی خرد                                      تویی نیازمند و حاجت طلب ز درگاه أحد

 

تویی که نیاز داری و ناله می کنی                               بی چیزی و ز او درخواست می کنی

 

خدا بی نیاز است از جن و انس و جانوران                       والله الغنی از دین و ثواب امثالتان

 

زر و سیم برای او حکم کاهند                                    تو و امثالت برای او مثل مورند

 

هر که را بخواهد یا قارون می کند                               یا پیاده و نان را سواره می کند

 

پس چرا خدا را ز دین خود تهدید می کنی                      آخرت ابدی ات را با چه عوض می کنی؟

 

تو ز آینده چه می دانی ؟                                          صلاح خوب خود را چه طور می فهمی

 

آمدی دنیا از بهر  عیش و نوش و تن پرستی

یا  عبادت و آزمایش و خدا پرستی

 

گر مؤمنی را در این دنیا محرومش کند                         در آن دنیا ز نعمت سیرابش می کند

 

گر مسلمانی محتاج زر و سیم باشد                               در آن دنیا بی نیاز از الماس باشد

 

قسم به آسمانها و زمین                                         گناهی بد تر از کفر نیست

 

به راستی قران کریم                                               دینی کاملتر از اسلام نیست

 

صبر و تقوا پیشه کن شاید                                         زر و سیم فراوان آید

 

یا که اگر مرگ آمد                                                 در پس آن بهشت خدا آید

 

آن فقیر جوابش گرفت و توبه کرد                                ز گناه خود اظهار پشیمانی کرد

 

شاعر: مدیر وبلاگ مکتب رئالیسم

زیبا از حکیم فردوسی!...

بسم الله الرحمن الرحیم

 

نبی آفتاب و علی همچو ماه، بِهَم پُشتی یکدگر راست راه
منم بنده اهل بیت نبی، ستاینده خاک پای وصی
اگر چشم داری به دیگر سرای، به نزد نبی و وصی گیر جای
گرت زین بد آید گناه من است، چنین است این رسم و راه من است
دلت گر به راه خطا مایل است، ترا دشمن اندر جهان خود دل است

خوشا شعب ابیطالب

بسم الله الرحمن الرحیم

 

خوشا شعب ابیطالب که اگر نان و آب نبود

 

عاشق اما   کنار معشوق بود

 

دنیا هرچه باشد میگذرد

 

نهایت آخرت است که ابدیست

 

آخرالزمان هر چه میخواهد باشد

 

زر باشد و نباشد سیم باشد و نباشد

 

تفاوت ندارد   وقتی معشوق نباشد

 

عیار  در آخرت عشق به معشوق است

 

زندگی  بدون معشوق ارزشی ندارد

 

شعب ابیطالب به بهشت می ارزد

 

وقتی سرباز  کنار مولایش باشد

 

شاعر: مدیر وبلاگ مکتب رئالیسم

ألا یا أیها الناس

بسم الله الرحمن الرحیم

 

الا  یا  ایها  الناس  و   اطیعوالله   و   اطیعوا لرسول

 

که دین آسان نمود  اول  ولی   افتاد  مشکلها

 

این مشکلها  همه آغاز شد با سنگ زدن به  پیغمبر

 

و ادامه  داشت  با  پهلوی  شکسته  مادر

 

بزرگ  شدند  مشکلها  با  فرق   شکافته    پدر

 

و  بزرگ تر  شدند  با  خیانت   همسر

 

به   اوج  رسیدند  این مشکلها   در   کربلا  بر   نیزه ها

 

خون   به   پا کرد  تزویر   در  نینوا  در   خیمه ها

 

مشکلها  ادامه  داشتند  با  زهرها  در  رگ ها

 

تزویر  بزرگ تر  شد  با   جهل   مسلمانان

 

امید مؤمن  اما   قائم   به حق   است

 

مولای   او   بعد   از   خدا، مهدی صاحب الزمان   است

 

شاعر: مدیر وبلاگ مکتب رئالیسم

 

وأطیعوالله و أطیعوالرسول

بسم الله الرحمن الرحیم

حافظا (2)

بسم الله الرحمن الرحیم

 

الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید

ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم

جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها

همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر

نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها

حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ

متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها

که راست میگوید ؟

بسم الله الرحمن الرحیم

 

جوانی برسید به درویشی و گفت

ای بدبخت روزگار بر تو خفت

همه وقت در مسجد زار می زدی

به تکه نان خشکی گاز می زدی

به جرعه آبی راضی بوده ای

به زیر فقر قناعت کرده ای

مگر نمی دانی جوهر مرد کار است

مرد بی جوهر پست تر از حیوان است

برای چه هی ناله می کنی

شب تا صبح عبادت می کنی؟

صوفی گفت بدبخت روزگار بر تو خفت

صبح تا غروب مدام کار می کنی

برای مال دنیا زجر می کشی

برای این دنیای فانی زحمت می کشی

شب تا صبح هم که خوابی

مثل مرده ای می مانی

تو حیوانی بیش نیستی

که در کالبد انسان فرو رفته ای

چرا خدایت را نمی شناسی

خالق هستی را نمی شناسی

به دنبال مال دنیا شتابان می روی

ای دنیا پرست آخر به کجا می روی

جوان گفت خاموش ای بیچاره

منم چرخاننده دنیا ای بی جوهر

گر همه مثل تو باشند

مدام در حال چرخیدن باشند

دگر دنیا آباد نمی شود

بشر پست و پست تر می شود

انسان نخستین می شود

نه پیشرفت حاصل و نه کاری درست

نه علمی کشف و نه دردی دوا

اما بشر که مثل من باشد

خرافات عرب و یهود را باور نداشته باشد

در راه کار و کوشش باشد

دنیا آباد می شود

از این که هست بهتر می شود

بسیار علم ها که کشف می کنیم

و مرض ها که درمان می کنیم

حال چه می گویی ای صوفی

دانستی که من برترم ای درویش

صوفی گفت برو و خموش شو

از این کفر ندیم شو

حرف زدن با تو بی فایده است

چنان که با خران بیهوده است

تو به خاطر من زنده ای

و به عذابی دردناک نمرده ای

منم آن درویش تنهای مسجد

کار و تفریح و خانه ام در مسجد

نه بدنبال شهوت و زن بوده ام

نه بدنبال مال و اولاد فتنه بوده ام

برو که تو کسی نیستی

که از گلی بدبو بیش نیستی

من نهایت عرفان شده ام

گلی بودم که نور شده ام

از خاک رس به نور تابان رفته ام

از دنیا رخت بستم و نورانی شدم

برو فکری برای خویش کن

فکر گناهان خویش کن

روزی رسان او بوده و بس

عالم، تنها او بوده و بس

این را بگفت و صوفی برفت

آن درویش تنها از پیش جوان برفت

 

شاعر: مدیر وبلاگ مکتب رئالیسم

حافظا

بسم الله الرحمن الرحیم

 

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه نشین باده مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند