مکتب رئالیسم

بسم الله الرحمن الرحیم

من پیشتر در پستی نسبت به جریانی که اخیراً پا گرفته با محوریت برنامه پاورقی از فرد معلوم الحالی (محمد رضا شهبازی، ارزشی که زمانی در توییتر یک مدافع نظام اما منتقد جدی بود اما حال با وخیم تر شدن اوضاع اقتصادی و... کشور و روانه شدن پول بیت المال به برنامه اش به مدافع تبدیل شده) هشدار داده بودم که این جریان کاملاً بر مبنای دروغ و شانتاژ و جعلیات فعالیت میکند. توضیح بیشتر آنکه قبل تر ما شاهد یک جریان سیاه نمایی بودیم که غرب را بهشت برین نشان داده و ایران را جهنم معرفی میکرد، در این جریان اما وضعیت ایران تقریباً همراستا با غرب نشان داده میشود (هردو جریان محکوم به بطلان اند بر اساس اسناد معتبر و داده های متقنی که در دسترس هستند). یکی از ارکان هایی این جریان سخنان معدود ایرانیان خارج از کشور و ساکن اروپای غربی یا آمریکای شمالی دال بر وضعیت نه چندان مطلوب در آن کشورهاست.

بر خلاف ایرانیان زیادی که روایتشان صحه میگذارد بر بهتر بودن زندگی در کشورهای جهان اول اما این رسانه های ارزشی روی همان معدود افراد مانور میدهند تا بگویند روایت هایی که بواسطه هشتگ هایی همچون زندگی نرمال و... توسط رسانه های برانداز پخش میشود دروغ یا بخشی از حقیقت است. فارغ ازینکه براستی معیار داوری در اینجا چیست و روی چه حساب باید سخن بخشی از ایرانیان خارج از کشور را که مطلوب این افراد نیست دروغ و بخش دیگری را راست بدانیم که ایشان دوست دارند، من سه نقد مبنایی و کلی را خدمت شما خواننده گرامی عرض میکنم تا بیش از پیش به پوچی این جماعت پی ببرید:

- اول اینکه وقتی صحبت از قیاس وضعیت اقتصادی دو کشور میشود این قیاس عموماً منوط به مطالعه دو جایگاه یکسان است که این عمدتاً میشود جایگاه شهروندی و اقتصادی مشابه. مثلاً یک بازنشسته که شهروند ایران است با 30 سال سابقه کار و درآمد متوسط، پس انداز و قدرت خرید و... اش در مقابل شهروند انگلستان [فردی که تابعیت بریتانیا را دارد] که وی هم با حقوق متوسط و سی سال کار بازنشسته شده در چه سطحی از کیفیت و کمیت قرار دارد؟!. مثلاً نالیدن یک افغانستانی که بصورت قاچاق وارد کشور شده و در حال کار روز مزد است مشخصاً نمیتواند دال بر شرایط بد اقتصادی ایران بشود. بهمین منوال وضعیت یک ایرانی مهاجرت کرده که مدارک تحصیلی اش هم تأیید نشده یا تابعیت هنوز نگرفته یا... نمیتواند روایتگر خوبی جهت روشن شدن وضعیت کشوری که در آن ساکن است باشد.

- دوم آنکه چرا این افراد مهاجرت کرده در پرده ای ابهام همیشه از وضعیت غرب می نالند؟!، عموماً مشخص نیست دقیقاً شغل و درآمد و وضعیت اجتماعی شان چیست، من یک مورد هم به شخصه ندیدم. بر خلاف افراد مدافع زندگی نرمال که بینشان افرادی پیدا میشود که حداقل درآمد و میزان ساعات کاری و... خود را به خوبی و روشنی شرح میدهند. همچنین برنامه هایی مثل پاورقی دقت کرده باشید از استناد به پایگاه های سنجش اقتصاد و شاخص فلاکت و... طفره رفته که مقیاس معتبر و مستندی جهت مقایسه وضعیت رفاه دو کشور میتوانند باشند و به داده های آنها هیچگاه استناد نمیکنند.

- سوم آنکه چرا این افراد مهاجرت کرده که نالان از وضعیت غرب هستند برنمیگردند؟ بنابر آمار مستندی که اخیراً منتشر شده است (بنگرید به اینجا) آمار بازگشت ایرانیان مهاجرت کرده بعد از پنج سال فقط 16 درصد است در حالیکه این آمار برای مهاجرت کرده های ترکیه ای 40 درصد میباشد!. عاملی جز وضعیت افتضاح و مزخرف اقتصادی و سیاسی کشور سبب میشود این آمار افتضاح حتی در مقابل کشور ترکیه به ثبت برسد؟. افرادی از مهاجرت خود به غرب نالانند که فارغ ازینکه چه بسا فردی در حد یک متکدی یا کارگر روز مزد در آن کشور باشند چرا اقدام به بازگشت به کشور نمیکنند تا بلکم این آمار 16 درصد بهبود پیدا کند؟. هرچقدرم شما سرمایه آنجا داشته باشید وقتی وضعیت ایران بهتر باشد عقل حکم میکند جلوی ضرر را هرکجا بگیرید منفعت است و به کشور برگردید اما در کمال تعجب می بینیم عموماً حرفی از اراده برای بازگشت به ایران نمیزنند.

بیان این دروغ ها البته بهمین موارد خلاصه نمیشود، مثلا در برنامه پاورقی بواسطه نقل کلیپی ادعا میشود شب در آلمان خلوت است و کسی بیرون نمیرود و... (یک ایرانی مجهول الحال ساکن آلمان) لکن با کمی جست و جو متوجه میشویم این ادعا از اساس کذب است و خیابان های کلان شهرهایی همچون مونیخ یا شهرهای کوچک تری همچون دوسلدورف در طول ساعات شب هم شاهد حضور جمعیت بعضاً قابل توجهی هستند (برای نمونه بنگرید به: اینجا و اینجا و اینجا و اینجا). یا مثلاً باز دوباره در برنامه ای ادعا میشود سرقت از فروشگاه ها در آمریکا خیلی زیاد شده است و... در حالیکه اگر دقیق تر نگاه کنیم متوجه میشویم این یک ادعای کذب است و جرمن لوپز در نیویورک تایمز به تاریخ 29 نوامبر 2023 (هشتم آذرماه 1402) موشکافانه با استناد به داده های رسمی به این مهم پرداخته و نشان داده این ادعا کاملاً اغراق آمیز است (بنگرید به اینجا). نکته دیگر آنکه صرف وجود سرقت دال بر وضعیت بد اقتصادی نیست بلکه افزایش شدید در کنار افزایش تورم یا بدتر شدن شاخص هایی همچون شاخص فلاکت و... میتواند نشان دهنده رابطه وضعیت بد اقتصادی با مقوله سرقت باشد نه اینکه صرف وجود سرقت که از قضا یک فرد غیر فقیر هم میتواند دست به سرقت بزند و هیچ آماری خلاف این مقوله را نشان نمیدهد اینطور به دروغ ادعاهای کذب در ذهن مخاطبین خود فرو کنند.

اگر یک مقایسه ساده هم خودتان انجام بدهید با میزان حداقل حقوق در ایران و مثلاً کشور ایتالیا و مقایسه با قیمت های گاز و بنزین و اتومبیل و تلفن همراه و گوشت قرمز و آرد و مرغ و لبنیات و منزل مسکونی متوجه خواهید شد که چقدر کیفیت زندگی در ایران افتضاح است [مثلاً مقایسه کنید یک حداقل بگیر در کشور با در نظر گرفتن حقوق یک ماه خود + یارانه معیشتی سه نفره دهک های سه الی هشت که اکثریت جمعیت کشور را تشکیل میدهند چه نسبی را با قیمت های مذکور خواهد داشت و از آنطرف یک حداقل بگیر در ایتالیا نسبتش چطور خواهد بود] شاید خودم در آینده این مقایسه را انجام دادم که بدلیل در دسترس بودن قیمت ها در وبسایت های خرید آنلاین یا توضیحات مقامات رسمی مبنی بر حقوق ها و... کار سخت و نیاز به تخصص و... ای هم نیست.

در پایان ذکر این نکته را ضروری میدانم که هیچ وقت به فعالیت فرهنگی یا سیاسی که پشتش بودجه دولت است بدون راستی آزمایی اعتماد نکنید. پول در فعالیت های اعتقادی و سیاسی فساد زاست، مایه تباهیست و جریانات استفاده کننده را مثل همین برنامه پاورقی و اکثریت غالب برنامه های صدا و سیما و خبرگزاری هایی همچون فارس و تسنیم و... به کذبیات و جعلیات میکشاند چون مجبورند و باید برای بهره مندی هرچه بیشتر از پول بیت المال روایتی دلخواه و باب طبع جریان سیاسی مطبوع را نقل بکنند. البته این مهم برای رسانه های برانداز هم که وصل به منابع مالی سیاسی هستند کاملاً صدق میکند.