اعتبار روش تعیین قدمت رادیومتریک
بسم الله الرحمن الرحیم
متنی که در این پست با شما به اشتراک میگذارم مهم هست چون بطور مستقیم به مقوله تعیین قدمت برخی مومیایی ها یا استخوان های پیدا شده هم که میگویند برای زمان هخامنشیان یا... بوده مرتبط میشود. روش تعیین قدمت رادیوکربن که مثلاً برای مومیایی های کشف شده در زنجان استفاده شد یکی از روش های تعیین قدمت رادیومتریک هست که اینجا بناست مورد نقد واقع شود. نیز میدانیم برای برخی از آثار باستان مربوط به دوران هخامنشیان موارد متعدد نداریم و خیلی اندک هستند، همین بشدت تعیین قدمتشان را زیر سؤال میبرد؛ گرچه بخاطر زمان 2500 سال که به نسبت به 3500 و 9000 سال خیلی زیاد نیست، میتوان ایرادات را نفی مبنایی و مطلق نخواند در جهت نقد انتساب آن آثار به زمان هخامشیان با محوریت نتیجه آزمایش تعیین قدمتشان.
نویسنده: به نقل از یک کانال تلگرامی
بخش اول
آشنایی با زمان سنجی رادیومتریک: Radiometric Dating
حتما شنیدید که میگن فلان فسیل 2 میلیون سال قدمت داره وفلان فسیل 50 میلیون سال
از کجا متوجه میشن که قدمت یک فسیل چقدر هست؟
🔸 بهترین روشی که برای این کار وجود داره روش زمان سنجی رادیومتریک (Radiometric Dating) هست.
🔸 این روش چطور کار میکنه؟ خیلی ساده. در طبیعت اگر چیزی رو به حال خودش رها کنی سعی داره به مواد ساده تر و البته پایدار تر تبدیل بشه. هسته های اتمهای رادیو اکتیو ، هسته های ناپایدار بعضی از عناصر هستن که با گذشت زمان از طریق واپاشی هسته ای (الفا،بتا،گاما) و با از دست دادن مقداری انرژی به هسته اتمهای پایدارتری تبدیل میشن
مثلا هسته اورانیوم 238 (U238) با گذشت زمان به هسته پایدارتر توریوم234 (Th234) یا مثلا هسته ناپایدار اتم کربن 14 (C14) به هسته پایدار نیتروژن 14 (N14) تبدیل میشن
🔸 مسلما با گذشت زمان از هسته های ناپایدار (پدر) کم میشه و به هسته های پایدار (دختر) اضاف میشه
همونطور که در شکل زیر میبینید با گذشت زمان از هسته های ناپایدار (سیاه) کم میشه و به هسته های پایدار یا دختر (قرمز) اضاف میشه:
تبدیل هسته های ناپایدار (سیاه) به هسته های پایدار (قرمز) در طول زمان
🔸 این هسته ها بعد از گذشتن مدت زمانی که بهش نیمه عمر گفته میشه ، به هسته های پایدارتر تبدیل میشن
زمان تبدیل شدن این عنصر ها مشخص و در شرایط عادی یکسان هست. مثلا برای اینکه کربن 14 به نیتروژن 14 تبدیل بشه حدود 5730 سال زمان لازم هست
به همین ترتیب بقیه عناصر هم حساب کردن که برای تبدیل شدن به عناصر دیگه در شرایط عادی و سیستم بسته چقدر زمان لازم هست
در جدول زیر زمان لازم برای تبدیل شدن تعدادی از عناصر در سیستم بسته را میبینیم:
جدول زمان لازم برای تبدیل شدن تعدادی از عناصر در سیستم بسته
جدول نیمه عمر عناصر در شرایط عادی و محیط بسته
🔸 فکر میکنم دیگه بقیه کار ساده باشه. وقتی یک فسیل پیدا میشه با توجه به لایه های زمین و به هسته های دختر در فسیل و نیمه عمری که حساب کردیم و با ثابت فرض کردن نیمه عمر و اینکه در زمان صفر هسته دختری وجود نداشته ، میتونیم قدمت فسیل را به دست بیاریم. فورمولش هم ساده هست
M0 : میزان « هسته های والد : Parent Nucleus » در (ساعت صفر).
M1 : میزان « هسته های والد : Parent Nucleus » بعد از گذشت زمان t.
t : زمان سپری شده از لحظه ی (ساعت صفر).
T : نیمه عمر رادیواکتیو عنصر M.
محاسبه هسته های والد بعد از گذشت زمان t
🔸 اگر یه خورده گیج شدید اصلا مهم نیست. خلاصه قضیه این هست که عناصر در طبیعت به عناصر پایدارتر تبدیل میشن و هرکدوم که میخواد به دیگری تبدیل بشه زمانش ثابت و مشخص هست. مثلا کربن 14 بعد از گذشت 5730 سال به نیتروژن 14 تبدیل میشه و ما با مطالعه این قضیه روی فسیل ها میتونیم زمانش رو به دست بیاریم.
https://en.wikipedia.org/wiki/Radiometric_dating
http://oceanexplorer.noaa.gov/edu/learning/player/lesson15/l15_la1.html
http://www.bobspixels.com/kaibab.org/geology/gc_layer.htm
این کلیت قضیه بود
🔸 تقریبا همه فسیل های به دست اومده را با روش رادیومتریک زمان سنجی میکنند چون دقتش از روش های دیگه بالاتر هست. و الا روش های دیگه ای مثل زمان سنجی بر پایه ی اسیدهای آمینه (Amino acid Dating) هم هست که با محاسبه اسیدهای امینه نوع D و L در نمونه های پیوتوئین های فسیل ها عمر فسیل را حساب میکنند. اما این روش کارایی چندانی نداره و خطاش نسبت به روش رادیومتریک بیشتر هست و برای زمانهای چند صد میلیون ساله کارایی نداره.
🔸 اگر دوست داشتید میتونید منابع زیر را بخونید:
http://grisda.org/origins/12008.htm
http://www.creation-science-prophecy.com/amino
https://en.wikipedia.org/wiki/Amino_acid_dating
🔸 پس الان دیگه میدونید که فسیل هایی که در هر لایه کشف میشه (مثل عکس زیر) چطوری عمرش رو حساب میکنند
خب تا اینجا یاد گرفتیم چطوری عمر فسیل ها رو حساب میکنند و وقتی میگن یک فسیل 540 میلیون ساله از دوره کامبرین کشف کردیم چطوری حساب کردن.
عکس زیر میتونه برای درک موضوع بیشتر کمک کنه
نمایی کلی از دوره های زمین شناسی و فسیل های یافت شده در هر دوره و عمر هر دوره زمین شناسی
بخش دوم
معایب زمان سنجی رادیومتریک
در بخش قبل با روش زمان سنجی رادیومتریک و تشخیص قدمت فسیل ها اشنا شدیم
🔸 خلاصه قضیه این بود که عناصر در طبیعت به عناصر پایدارتر تبدیل میشن و هرکدوم که میخواد به دیگری تبدیل بشه زمانش ثابت و مشخص هست (در سیستم بسته). مثلا کربن 14 بعد از گذشت 5730 سال به نیتروژن 14 تبدیل میشه و ما با مطالعه این قضیه روی فسیل ها میتونیم زمانش رو به دست بیاریم.
🔹 این روش که بهترین روش برای محاسبه طول عمر فسیل ها و سنگواره ها و ... هست معایبی داره که...
🔸همونطور که گفتیم در محاسبه طول عمر فسیل ها ، زمان واپاشی هر عنصر را در محیط بسته محاسبه میکنن و بعد همون را ثابت در نظر میگیرن. درحالی که در محیط بیرونی اینطور نیست و این نیمه عمر و سرعت واپاشی هسته ها تحت تاثیر عواملی مثل فشار و فرم شیمیایی هست و از اونجایی که ما نمیدونیم دقیقا در طی میلیونها سال وضیعیت فشار و فرم شیمیایی و ... چطور بوده لذا این عوامل همه نادیده گرفته میشه. نتیجه این میشه که همه محاسبات خطای زیادی به همراه داره
🔸مثلا چی آن هو (Chih-An Huh) از موسسه علوم زمینی (Academia Sinica) در سال 1999 مقاله ای در نشریه (Earth and Planetary Science Letters (EPSL)) مینویسه با عنوان وابستگی سرعت واپاشی عنصر بریلیوم به فرمهای شیمیایی (Dependence of the decay rate of 7Be on chemical forms) و از طریق انتشارات ELSEVIER هم میشه بهش دسترسی داشت
🔸 میگه که بر خلاف تصورات قبلی ، سرعت واپاشی رادیواکتیو عنصر بریلیوم 7 مستقل از فاکتورهای محیطی نیست و در فرم های مختلف شیمیایی شامل فرم اکسیده، فرم هیدروکسیله و فرم هیدروکسیله ی دو بار مثبت (که تمامی این فرم های می توانند در شرایط مختلف محیطی وجود داشته باشند)، متفاوت است و بعد هم میگه این قضیه میتونه تا 1.5 درصد اختلاف واپاشی هسته ای داشته باشه و بعد میگه همین قضیه هم احتمالش برای پتاسیم 40 هست
Chih-An Huh. Dependence of the Decay Rate of 7Be on Chemical Forms. Earth and Planetary Science Letters 171 (1999): 325-28.
نشریه ELSEVIER و وابستگی سرعت واپاشی عنصر بریلیوم به فرمهای شیمیایی
چی آن هو (Chih-An Huh) از موسسه علوم زمینی (Academia Sinica) در سال 1999 مقاله ای در نشریه (Earth and Planetary Science Letters (EPSL)) مینویسه با عنوان وابستگی سرعت واپاشی عنصر بریلیوم به فرمهای شیمیایی (Dependence of the decay rate of 7Be on chemical forms) و انتشارات ELSEVIER هم منتشر میکنه
آن هو میگه سرعت واپاشی رادیواکتیو عنصر بریلیوم 7 مستقل از فاکتورهای محیطی نیست و در فرم های مختلف شیمیایی تا 1.5 درصد خطا داره و همین قضیه برای پتاسیم 40 هم هست
Chih-An Huh. Dependence of the Decay Rate of 7Be on Chemical Forms. Earth and Planetary Science Letters 171 (1999): 325-28.
🔸 شاید بگید بابا 1.5 درصد مگه چیه اخه؟ همچین گفتی مشکل داره فکر کردیم حالا حتما 60 درصد اختلاف داره !
✅ اگر نیمه عمر همین پتاسیم 40 (k40) را در پست قبل نگاه کنید نوشته 1.28 میلیارد سال ، خوب اگر فقط همین 1.5 درصد اشتباه بشه میدونید نتیجش چی میشه؟ نتیجش این میشه که پدر بزرگ شما که مثلا 100 سال پیش مُرده را میگه 19 میلیون و 200 هزار سال قدمت داره
یعنی بابا بزرگت رو با دوره فرگشت نهنگ ها یکی میکنه
اینجاست که باید درباره زمان سنجی رادیومتریک گفت رحم الله من قرا الفاتحه مع الصلوات
🔸تازه این فقط خطای فرمهای شیمیایی بود. اما خطای فشار هم میتونه در سرعت واپاشی تاثیر گذار باشه
🔸 لین گون لیو (Lin-Gun Liu) و چی آن هو (Chih-An Huh) از موسسه علوم زمین آکادمیا سینیکا (Academia Sinica) در مقاله ای با عنوان " تأثیر فشار بر سرعت واپاشی عنصر " (Effect of pressure on the decay rate of 7Be) که در همون نشریه (EPSL) چاپ شد میگه سرعت واپاشی رادیو اکتیو بریلیوم7 (Be7) »، مستقل از فاکتورهای محیطی نیست و سرعت با افزایش فشار، در حد 400 کیلو بار (400 Kbar)، حدود 1% افزایش می یابد.
مقاله هم از ELSEVIER قابل دسترس هست
Liu L, Huh C. Effect of pressure on the decay rate of 7Be. Earth Planet. Sci Lett, 2000, 180: 163－167.
نشریه ELSEVIER و تأثیر فشار بر سرعت واپاشی عنصر
لین گون لیو (Lin-Gun Liu) و چی آن هو (Chih-An Huh) از موسسه علوم زمین آکادمیا سینیکا (Academia Sinica) در مقاله ای با عنوان " تأثیر فشار بر سرعت واپاشی عنصر " (Effect of pressure on the decay rate of 7Be) که در نشریه (EPSL) چاپ شد میگه سرعت واپاشی رادیو اکتیو بریلیوم7 (Be7) »، مستقل از فاکتورهای محیطی نیست و سرعت با افزایش فشار، در حد 400 کیلو بار (400 Kbar)، حدود 1% افزایش می یابد.
Liu L, Huh C. Effect of pressure on the decay rate of 7Be. Earth Planet. Sci Lett, 2000, 180: 163－167.
🔶 خب حالا 1 درصد در فشار خطا داریم و 1.5 درصد هم در فرم شیمیایی ، حالا خودتون حساب کنید که بابا بزرگتون تا کجاها میتونه بره
بعد حساب کنید درخت داروینی که با این روش ترسیم میشه چقدر معتبره
🔸 فشار و فرم شیمیایی دو عامل موثر در این زمینه بودند اما عامل دیگه ای به نام فاصله زمین تا خورشید هم موثر هست
جر جنکینز (Jere H. Jenkins) و همکارانش در ایالت ایندیانای آمریکا در سال 2009 در نشریه (Astroparticle Physics) مقاله ای نوشتند تحت عنوان شواهد ارتباط بین سرعت واپاشی هسته ای با فاصله ی بین زمین – خورشید (Evidence of correlations between nuclear decay rates and Earth–Sun distance) و گفتند که با تغییر فصل ها و تغییر فاصله زمین تا خورشید ، سرعت واپاشی عناصر رادیواکتیو سیلیسیوم 32 (Si23) و رادیوم 226 (Ra226) ثابت نیستند و با تغییر فاصله زمین تا خورشید تغییر میکنه و بعد هم میگه که حتی تغییر دمای فصول مختلف هم میتونه روی سرعت واپاشی این عناصر تاثیر بگذاره. این مقاله هم در ELSEVIER قابل دسترس هست
Jenkins, J.H., Fischbach, E., Buncher, J.B., Gruenwald, J.T., Krause, D.E. & Mattes, J.J., Evidence of Correlations Between Nuclear Decay Rates and Earth-Sun Distance. Astroparticle Physics, 2009. 32(1): p. 42-46.
تاثیر فاصله زمین تا خورشید و فصول گرما در سرعت واپاشی هسته ای
جر جنکینز (Jere H. Jenkins) و همکارانش سال 2009 در نشریه (Astroparticle Physics) مقاله ای نوشتند تحت عنوان شواهد ارتباط بین سرعت واپاشی هسته ای با فاصله ی بین زمین – خورشید و گفتند که با تغییر فصل ها و تغییر فاصله زمین تا خورشید ، سرعت واپاشی عناصر رادیواکتیو سیلیسیوم 32 (Si23) و رادیوم 226 (Ra226) ثابت نیستند و با تغییر فاصله زمین تا خورشید و حتی تغییر فصول تغییر میکنه
Jenkins, J.H., Fischbach, E., Buncher, J.B., Gruenwald, J.T., Krause, D.E. & Mattes, J.J., Evidence of Correlations Between Nuclear Decay Rates and Earth-Sun Distance. Astroparticle Physics, 2009. 32(1): p. 42-46.
🔹 تا اینجا شد چند تا عامل؟ 1- فرم شیمیایی 2- فشار 3- فاصله زمین تا خورشید 4- گرما
🔸مورد بعدی شراره های خورشیدی هست
جر جنکینز (Jere H. Jenkins) و افراییم فیشباخ (Ephraim Fischbach) از دانشگاه Purdue امریکا در سال 2009 در نشریه (Astroparticle Physics) مقاله ای دادن تحت عنوان آشفتگی در سرعت واپاشی هسته ای در طی (همزمان با) شراره های خورشیدی 13 دسامبر 2006 میلادی (Perturbation of nuclear decay rates during the solar flare of 2006 December 13)
🔸گفتند که سرعت واپاشی هسته ای عنصر رادیواکتیو منگنز54 (Mn54) بر خلاف تصورات قبلی ثابت نیست و با بروز شراره های خورشیدی (Solar Flares) تغییر میکنه
Jenkins, J.H. and E. Fischbach, Perturbation of nuclear decay rates during the solar flare of 2006 December 13. Astroparticle Physics, 2009. 31(6): p. 407-411.
همین قضیه بعدا توسط دانشمندان دیگری مثل پیتر استورراک (Peter Sturrock) از دانشگاه استندفورد (Standford) هم تایید شد
https://www.sciencedaily.com/releases/2010/08/100825093253.htm
http://news.stanford.edu/news/2010/august/sun-082310.html
https://wattsupwiththat.com/2010/08/23/teleconnected-solar-flares-to-earthly-radioactive-decay/
تاثیر شراره های خورشیدی بر سرعت واپاشی هسته ای
جر جنکینز (Jere H. Jenkins) و افراییم فیشباخ (Ephraim Fischbach) در نشریه (Astroparticle Physics) مقاله ای دادن تحت عنوان آشفتگی در سرعت واپاشی هسته ای در طی (همزمان با) شراره های خورشیدی و گفتند که سرعت واپاشی هسته ای عنصر رادیواکتیو منگنز 54 (Mn54) بر خلاف تصورات قبلی ثابت نیست و با بروز شراره های خورشیدی (Solar Flares) تغییر میکنه
🔹 پس شد چند تا عامل؟ 1- فرم شیمیایی 2- فشار 3- فاصله زمین تا خورشید 4- گرما 5- شراره های خورشیدی
🔸 برای هرکدام از اینها اگر حتی نیم درصد خطا هم بگیریم (فرم شیمیایی به تنهایی 1.5 درصد خطا داشت و تا 20 میلیون سال میتونست خطا ایجاد کنه) ببینید چه فاجعه ای میشه. یعنی اصلا به قدمت فسیل ها نمیشه اعتماد کرد چرا که ممکنه فسیل A که جد جاندار B در نظر گرفته میشده ، دقیقا برعکس بوده باشه و B جد A باشه
فکر میکنید مشکلات زمان سنجی تمام شد؟ خیر. در ادامه با مشکلات دیگه این روش بیشتر آشنا میشیم.
🔹 اگر یادتون باشه در بخش تعریف زمان سنجی رادیومتریک گفتیم برای محاسبه قدمت یک فسیل اولا سرعت واپاشی عنصر را ثابت میگیرند و دوما عناصر پدر را در ابتدا صفر در نظر میگیرند و با گذشت زمان این عناصر به عناصر پایدار (دختر) تبدیل میشن
🔹دیدیم که سرعت واپاشی عناصر ثابت نیست و تحت تاثیر عواملی مثل 1 - فرم شیمیایی 2- فشار 3- فاصله زمین تا خورشید 4- گرما 5- شراره های خورشیدی هست و اینها چه فاجعه هایی به بار میاورد
🔸 اما بریم سراغ فرض دوم یعنی اینکه در ابتدا (زمان صفر) عناصر پدر را داریم و هیچ عنصر دختری وجود نداره
این فرضیه هم باز خودش غلط هست و ممکنه در طی زمان، به وسیله آبهای زیر زمینی عناصر دختر وارد فسیل بشه و کل حساب و کتاب رو به هم بزنه
🔸مثلا عنصر رادیو اکتیو بریلیوم 10 (Be10) و تبدیلش به برلیوم 9 (Be9) را در نظر بگیرید. این عنصر در محاسبه طول عمر فسیل جنوبی کپی بحرالغزالی (Australopithecus bahrelghazali) استفاده شد.
خوب کی گفته در ابتدا باید همه عناصر را برلیوم 10 بگیریم؟ شاید از طریق هوا یا آبهای زیر زمینی، از همون سالهای اولیه مقدار زیادی برلیون 9 (Be10) بهش اضافه شده باشه. رو چه حسابی گفتید اول کار همه برلیوم 10 بوده؟
🔸دوما فرض کنید که یک فیسل در یک لایه از گل و لای مونده و بعد از چند سال ، اب بالا اومده و عناصر پدر را که قابلیت حل شدن در آب داشتن رو با خودش شسته و برده
در این صورت تنها عامل کاهش غلظت هسته های پدر ، واپاشی هسته نیست فاکتور مهمی به نام انحلال در آب هم داریم که باعث میشه همه این حساب کتابها به هم بریزه
بخش سوم
شاهکارهای زمان سنجی رادیومتریک
تا اینجا با زمان سنجی رادیومتریک و کاراییش برای تشخیص قدمت فسیل ها آشنا شدیم و فهمیدیم که عوامل مهمی مثل فشار و حرارت و فاصله تا خورشید و شراره های خورشیدی و فرمهای شیمیایی و ... در سرعت واپاشی اثر میگذارن که همه نادیده گرفته شده
بعد دیدیم که غلظت عناصر والد هم تحت تاثیر عوامل محیطی هست که اون را هم باز حساب نکردند
🔸 اما با همین روش (که بهترین روش هم هست) یک سری موارد را حساب کردند. مثلا عمر زمین ، عمر فسیل ها ، عمر کوهها و صخره ها و ...
ببینیم چقدر قابل اطمینان هست
اینجاست که باید بگیم داروین متچکریم 😁
اختلاف محاسبات به روش زمان سنجی رادیومتریک و واقعیت که توسط دکتر ( G. Brent. Dalrymple ) بررسی شده:
دکتر جی. برنت. دالریمپل ( G. Brent. Dalrymple ) از دانشگاه استنفورد در کتابش با اسم عمر زمین ( Age of the Earth ) عمر زمین را با سنگهای آذرین (آتش فشانی) توسط همین روش زمان سنجی رادیومتریک را مقایسه کرده. تفاوت محاسبات تا یک میلیون و صد هزار سال هم وجود داره !!!
G.B. Dalrymple, The Age of the Earth (1991, Stanford, CA, Stanford University Press), Pages 132 - 134.
G.B. Dalrymple, "40Ar/36Ar Analyses of Historic Lava Flows," Earth and Planetary Science Letters, 6 (1969): pp. 47-55.
🔹 دکتر جی. برنت. دالریمپل (G. Brent. Dalrymple) برای توجیه این خطاها میگه که این اشتباهات به دلیل وجود ذرات ناخالصی به نام گزنولیت (زنولیت) Xenoliths در نمونه بوده
🔸 اینجاست که ما به ایشون و طرفداران زمان سنجی رادیومتریک میگیم جانا سخن از زبان ما میگویی ، ما که گفتیم این روش برای محیط بسته به درد میخوره ، ما که گفتیم ممکنه ذرات ناخالص به نمونه وارد بشه. ما که گفتیم ممکنه آب مقداری از عناصر والد رو بشوره و ببره. پس این خودش اعتراف میکنه که حرف ما درسته. تازه از کجا معلوم که همین قضیه برای بقیه فسیل هایی که در سالهای قبل محاسبه شده اتفاق نیافتاده باشه؟
🔸 اما شما رو دعوت میکنم به دیدن یک سری شاهکارهای روش زمان سنجی رادیومتریک.
ببینید عمر واقعی چقدر بوده و زمان سنجی رادیومتریک چقدر تشخیص داده !:
تعدادی از شاهکارهای روش رادیومتریک که خطای اون تا بیش از 60 میلیون سال هم میرسه!
Snelling, A. A. 1999. "Excess Argon": The "Archilles' Heel" of Potassium-Argon and Argon-Argon "Dating" of Volcanic Rocks. Acts & Facts. 28
Snelling, A.A., 1998. Andesite flows at Mt. Ngauruhoe, New Zealand, and the implications for potassium-argon ‘dating’. Proc. 4th ICC, pp. 503-525.
http://www.icr.org/research/index/researchp_as_r01/
Radioisotopes & the Age of the Earth (E-Book), Larry Vardiman. Andrew A. Snelling. Eugene F. Chaffin., Institute for Creation Society (Publisher), 2000, Page 128.
🔸بله همونطور که در عکس های بالا مشاهده کردید این روش خطاهای بسیار زیادی از 2-3 میلیون سال گرفته تا بیش از 60 میلیون سال رو داشته. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل !
بخش چهارم
نتیجه زمان سنجی رادیومتریک
دیدیم که محاسبه 5.8 میلیون سال قدمت برای نمونه 11 ساله و قدمت 23 میلیون سال برای نمونه 170 ساله فقط قسمتی از شاهکارهای زمان سنجی رادیومتریک هست
یعنی بابا بزرگتون رو که 20 سال پیش فوت شده بدید بهشون ، با روش زمان سنجی رادیو متریک یه دفعه 20 میلیون سال قدمتش میشه
میدونید نتیجه این خطاها چی میشه؟ نتیجش این میشه که عکس های زیر کاملا ممکن هست و کلا هرچه طرفداران فرگشت برای سیر تکاملی جانداران (از جمله انسان) سر هم کردن پنبه میشه. امیدوارم با دیدن عکس از خنده روده بر نشید
نتیجه قبول اعتبار زمان سنجی رادیومتریک
🔹اما ممکنه طرفداران فرگشت بخوان توجیه کنند و بگن به وسیله میانگین گرفتن از فسیل های زیاد میتونیم خطا را کم کنیم و به این مشکلات غلبه کنیم
🔸 اما این کار هم دردی دوا نمیکنه چون اولا میانگین گرفتن فقط خطا رو کم میکنه اما صفر نمیکنه. دوما برای میانگینی باید فسیل های زیادی (مثلا 30تا) از یک گونه باشه اما در بسیاری مواقع ما از بعضی گونه ها فقط یکی یا دوتا فسیل داریم. مثلا درباره دایناسوری با نام آناسازی سوروس (Anasazisaurus) و یا ناشویبیتوساروس (Naashoibitosaurus) فقط یک فسیل داریم
خوب از چی میانگین بگیریم؟ از همین یکی؟
🔹یا مثلا از لوسی یکی داریم (اگر سلام هم از گونه لوسی بدونیم نهایت میشه دوتا) درحالی که برای میانگین گرفتن حداقل 30-40 تا نمونه باید داشته باشیم
خوب از چی میانگین بگیریم؟ از لوسی و لوسی؟
🔸 در سیر تکاملی انسان هم از این تک فسیل ها زیاد داریم ، مثلا جنوبی کپی بحرالغزالی (Australopithecus bahrelghazali) و یا کنیا مردم پخت رخ (Kenyanthropus platyops) یک فسیل داریم. خوب از چی میانگین بگیریم؟ از خودش و خودش؟
🔸همونطور که در پست ابتدایی زمان سنجی رادیومتریک هم گفتیم روشهای دیگری هم وجود دارند که اوضاعشون خیلی خرابتر از روش زمان سنجی رادیومتریک هست. مثلا در روش زمان سنجی اسید های امینه سرعت تبدیل ایزومر L اسید آمینه به ایزومر D اسید امینه بعد از مرگ، تحت تأثیر عوامل محیطی چون «دما»، «غلظت آب در محیط»، «PH»، «میزان اتصال»، «سایز ماکرومولکول»، «محل خاص در ماکرومولکول»، «تماس با خاک»، «حضور آلدئید ها»، «غلظت بافرها» و «قدرت یونی محیط» قرار دارد که این روش را با خطاهای بیشتری رو به رو میکنه
...............................................................................................................................................
من نمیدانم نویسنده متن فوق اینکه برای میانگین گیری باید از سی چهل مورد حداقل نمونه داشته باشیم را از کجا درآورده و بنظرم کذب است و با میزان خیلی کمتر هم میتوان به محدوده مطلوبی رسید ضمن اینکه برای برخی از فسیل ها بیش از سی چهل نمونه هم داریم که تعیین قدمتشان خللی به تاریخنگاری حال حاضر وارد نساخته و جایی به این مقوله اشاره نشده است که این چنین مشکلی را ما داریم [اینکه فسیل هایی که تعداد زیادی ازشان هست و تعیین قدمت شدند، تاریخی که بدست میدهند با سیر تاریخی فسیل های دیگر کاملاً متفات است!].
از ایرادات متن فوق و غرض ورزی نسبی نویسنده که بگذریم، حال ممکن است بگویید خب قرآن های تاریخی را هم که کشف کردند با روش رادیو کربن تعیین قدمت میکنند و چرا اعتبار آنها زیر سؤال نمیرود؟ پاسخ را باید در گزارش نیویورک تایمز دید که اشتباهات این روش را برشمرده است:
Dr. Alan Zindler, a professor of geology at Columbia University who is a member of the Lamont-Doherty research group, said age estimates using the carbon dating and uranium-thorium dating differed only slightly for the period from 9,000 years ago to the present. ”But at earlier times, the carbon dates were substantially younger than the dates we estimated by uranium-thorium analysis,” he said. ”The largest deviation, 3,500 years, was obtained for samples that are about 20,000 years old.”
خطای کربن [بیشتر] از 9 هزار سال به بعد است و همچنین بیشترین خطایش هم برای نمونه ای مربوط به 20 هزار سال پیش است که 3 هزار و 500 سال بوده است.
Scientists at the Lamont-Doherty Geological Laboratory of Columbia University at Palisades, N.Y., reported today in the British journal Nature that some estimates of age based on carbon analyses were wrong by as much as 3,500 years. They arrived at this conclusion by comparing age estimates obtained using two different methods – analysis of radioactive carbon in a sample and determination of the ratio of uranium to thorium in the sample. In some cases, the latter ratio appears to be a much more accurate gauge of age than the customary method of carbon dating, the scientists said.
میگوید که برای کربن در زمان هایی در حد 3500 سال پیش اشتباه است، نیز نمیگوید روش کربن کلا غلط است تنها میگوید که خطایش از اورانیوم – توریم برای فسیل هایی با قدمت چند هزار ساله بیشتر است، اورانیوم – توریم روشی مختص فسیل است.
The group theorizes that large errors in carbon dating result from fluctuations in the amount of carbon 14 in the air. Changes in the Earth’s magnetic field would change the deflection of cosmic-ray particles streaming toward the Earth from the Sun. Carbon 14 is thought to be mainly a product of bombardment of the atmosphere by cosmic rays, so cosmic ray intensity would affect the amount of carbon 14 in the environment at any given time. #30,000-Year Limit The Lamont-Doherty group says uranium-thorium dating not only is more precise than carbon dating in some cases, but also can be used to date much older objects. Carbon dating is unreliable for objects older than about 30,000 years, but uranium-thorium dating may be possible for objects up to half a million years old, Dr. Zindler said. The method is less suitable, however, for land animals and plants than for marine organisms, because uranium is plentiful in sea water but less so in most soils.
محدودیت کربن 14 را 30 هزار سال بیان میکند و نه 1400 سال؛ بنابراین قدمت قرآن با روش رادیو کربن که 1400 سال است کمترین خطا را داشته و کاملاً معتبر هست. ایرادات عموماً حول فسیل ها و قدمت های بالای 3 هزار سال است.
But scientists have long recognized that carbon dating is subject to error because of a variety of factors, including contamination by outside sources of carbon. Therefore they have sought ways to calibrate and correct the carbon dating method. The best gauge they have found is dendrochronology: the measurement of age by tree rings.
Accurate tree ring records of age are available for a period extending 9,000 years into the past.
با کمک از حلقه های تنه درختان در روش کربن برای اشیایی تا قدمت 9 هزار سال میتوان این روش کربن را اصلاح و بهینه تر کرد و این در حالیست که قرآن 1400 سال قدمت دارد و نیاز به روش های کمکی هم در نتیجه نیست.
www.nytimes.com/1990/05/31/us/errors-are-feared-in-carbon-dating.html
