بسم الله الرحمن الرحیم
پیشتر در رابطه با فلسفه واقعه عاشورا قلم فرسایی کرده بودم (عاشورا از منظری دیگر) و در ابتدای آن پست متذکر شده بودم که برخی نمیخواهند ازین زاویه قیام عاشورا دیده شود. امروز میخواهم بطور اختصار به برخی تحریفات دینی مرتبط اشاره کنم. این تحریفات برخی در خور توجه اند مثل عدم وجود حرم حضرت زینب (سلام الله علیه) در دمشق و برخی زیاد مهم نیستند ماننده شش ماهه نبودن علی اصغر در روز عاشورا.
بسم الله الرحمن الرحیم
گرچه برخی همچون علامه طباطبایی معتقد بودند قرآن زیاد به مقوله اثبات خدا نپرداخته و چه بسا در بطن عقیده امثال ایشان این مقوله باشد که قرآن کلا مقوله وجود خدا را امری فطری میداند (1) لکن جدای از کذب بودن این مقوله و اینکه قرآن کریم هیچگاه به تصریح و روشنی این مقوله را بیان نداشته و برهان خداشناسی که ازین عقیده بر می آید یعنی برهان فطرت بر اساس تفسیری که از آن در فلسفه اسلامی میشود [و نه موارد مشابه در فلسفه غرب یا...] مقبول اکثریت غالب اندیشمندان مسلمان هم هیچگاه نبوده است [فارغ از مغالطه توسل به اکثریت، این برهان به هیچ داده قابل راستی آزمایی استناد نمیکند] لکن بر اساس برخی از آیات قرآن به روشنی برداشت میشود خطاب خداوند در آن آیات از میان مشرکین فقط خداناباوران هستند (غیر از تذکاری که برای مؤمنین تمام آیات کلام الله دارند).
بسم الله الرحمن الرحیم
درست خاطرم باشد سال پیش بود که شبهه ای توجهم را جلب کرد و آن اینکه چرا روز ولادت بانوی دو عالم فاطمه الزهرا (سلام الله علیها) روز مادر نامگذاری شده و ایشان دارای منزلتی زیاد بیان شده اند؟!، افرادی که این شبهه را مطرح میکردند طیف نسبتاً مختلفی از جبهه براندازان مخالف دین مبین اسلام بودند، از فمینست ها تا باستان پرستان و... . با خودم گفتم آیا صرف اینکه ایشان معصوم بودند کفایت میکند برای این جایگاه بزرگی که در دین اسلام پیدا کردند؟! پاسخ مشخصاً منفی بود، اساساً من جمله مواردی که در عصمت مورد توجه من است اول اختیاری بودن آن است (عصمت جبری نیست، فرد باید با اختیار خود، شایسته بودن خود را برای نائل شدن به آن اثبات نماید، ارزش والایی که عصمت اهل بیت علیهم السلام دارند در نظرم در وهله اول بهمین اختیاری بودن آن است) و دوم شرایطی است که فرد در آن عصمت خود را به لطف خداوند حفظ کرده است. مدتی از نظر ذهنی درگیر مورد دوم بودم تا ببینم آیا میتوان چیزی علاوه بر مقوله عصمت اضافه کرد یا خیر تا اینکه اخیراً ماجرای بانو عایشه آمد در ذهنم و اینکه مشخصاً جایگاه همسری حضرت محمد بن عبدالله (صل الله علیه و آله و سلم) بعلاوه علایق شخصی و... ایشان باعث شد آن اتفاقات و مواضع رقم بخورد و این نقش مشهود را در تاریخ صدر اسلام و مذاهب اهل تسنن ایفا کنند.
رابرت موری در اصلی ترین و آخرین حرفها و سخنانش میگوید [با خواندن این مطلب به ریشه ی شبهه رابرت موری پی خواهید برد و این که چرا خدای ماه را میخواهد با الله پیوند بزند]:
بسم الله الرحمن الرحیم
بنظر میرسد اصولاً بسیاری از سایتهایی که در زمینه رد شبهات و بیان حقانیت دین مبین اسلام فعالیت میکنند و مبلغین فارسی زبان دین اسلام هم تا جایی که رصد کردم از این شبهه اطلاعات کاملی ندارند، حتی خود سایتهای ضد اسلامی فارسی هم بطور کامل از این شبهه که یعنی میخواهند به اسلام آنرا وارد کنند بعضاً خاطرم هست اطلاع کافی نداشتند. به لطف خداوند و مدد صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، این مقاله اولین ردیه کامل و جامع به این شبهه به زبان فارسی است.
مالک وبلاگ مکتب رئالیسم، آذرماه 1402
متن مقاله
از مشهور ترین ایراداتی که باستان پرستان ضد دین و بعضاً برخی مسیحیان نسبت به دین مبین اسلام بیان میکنند مسئله بت ا... است و من فقط یک ردیه تخصصی مربوط به این شبهه آنهم به زبان انگلیسی در این لینک دیدم:
بسم الله الرحمن الرحیم
نویسنده: سید الیاس امین
آیین بیانی یا آیین بابی به دینی گفته میشود که از سال ۱۲۵۹ قمری به رهبری علی محمد باب و با حمایت جمعی از پیروان شیخیه در ایران پدید آمد. البته ممکن است گفته شود علی محمد باب ادعا کرد امام زمان است نه پیامبری جدید، اما باید در نظر داشته باشیم که در عمل وی دینی جدید را بنیان نهاد و حسینعلی نوری آنرا تکمیل کرد و از سخنانش هم بنیانگذاری دینی جدید برداشت میشود. پیروان این جنبش در ادامه و پس از ایجاد شورش و ترور در چند شهر کشور و اعدام علی محمد باب بدستور امیر کبیر به سرزمین عثمانی تبعید شدند. یکی از نکات جالب در رابطه با بنیانگذار این آیین ماجرای اعدام وی است چنانچه بار اول که دستور تیراندازی دادند بعد از فرونشستن گرد و غبار دیدند که اثری از باب نیست و طناب ها باز شده اند، اما این معجزه نبود، بلکه یک سهل انگاری ساده بود که مأموران مرتکب آن شده بودند و باب هم از آن سوء استفاده کرده بود:
بسم الله الرحمن الرحیم
انحرافات وارده به پیمان فتاحی و جریان و عقایدش آنقدر زیاد است که می توان یک کتاب نوشت، اما تمام آن ها حول همین مطالب اند که در اینجا بدان پرداخته میشود. سابقه نقد نسبت به این فرقه و عقاید این فرد در فضای مجازی نسبتاً زیاد بوده و میتوان این موارد را بر شمرد:
فرضه رام الله یا رام الشیطان؟!، فروردین 1389، خبرگزاری دانشجو (به نقل از ادیان نیوز)
درباره فرقه رام الله، فروردین 1390، وبسایت راسخون،
از انتظار برای پیوند با روح خدا تا تجاوز و سو استفاده جنسی، دی ماه 1394، ادیان نیوز (به نقل از سدید)
نگاهی متفاوت به فرقه رام الله، دی ماه 1394، فرقه نیوز
فرقه ضاله رام الله، شهریور 1401، موسسه فرهنگی-قرآن و عترت اسوه تهران
اما بجز مواردی همچون وبسایت راسخون عمدتاً بر اساس منابع مکتوب یا... خود فرقه نقد نیمه تفصیلی مشابه این مقاله بیان نشده و ازین حیث بر اکثر نقدهایی که در فضای مجازی موجود هست برتری داشته و بطور نسبی جامع تر است.
نویسنده: سید الیاس امین1
شهریور 1396
بازبینی مختصر: آذرماه 1402
بسم الله الرحمن الرحیم
مراد از صادقین در آیه 119 سوره توبه با محوریت قیاس دو تفسیر قرآن «کبیر» از فخر رازی و «روض الجنان و روح الجنان» از شیخ ابوالفتوح رازی
سید محمد1
مقدمه
اهل بیت پیامبر اکرم (علیهم السلام) بعنوان یکی از دو رکن ثقلین جایگاه ویژه ای در دین مبین اسلام دارند و در این بین مشخصاً اشاره به ایشان در قرآن کریم بیش از پیش دال بر تبیین جایگاه والا و ارزنده شان در اسلام است. یکی از آیاتی که میتوان بدان برای اشاره به اهل بیت تمسک جست آیه 119 سوره توبه هست که در خطاب به مردان و زنان مؤمن گفته شده همراه صادقین باشید. در رابطه با مراد از صادقین در این آیه شریفه دیدگاه های متفاوتی مطرح هست و نیز روایات متعددی نقل شده است اما در این مقاله سعی شده با محوریت قرار دادن دو تفسیر روض الجنان و روح الجنان فی التفسیر القرآن از شیخ ابوالفتوح رازی از مفسرین شیعه و تفسیر کبیر از فخر رازی از مفسرین اهل تسنن پیرامون این آیه و ارائه نقدی مستدل نشان داده شود این دیدگاه که صادقین در اینجا اهل بیت هستند موجه تر از دیدگاه های دیگر میباشد.
بسم الله الرحمن الرحیم
ممکن است در نظر فردی که در مبحث فلسفه موسوم به اسلامی (البته پعنوان غلطی بوده و صرفاً فلسفه برخی مسلمانان است) تسلط دارد استدلال های منحصر در حیطه فلسفی که یاد گرفته جهت اقامه شواهد برای وجود روح کفایت کند لکن این ادعا در زمان حال بواسطه تحقیقات و پژوهش های شگفتی که در زمینه عصب شناسی و کارکرد مغز انسان انجام گرفته برای یک علم گرا یا طبیعت گرای روش شناختی و یا یک پوزیتیویست منطقی پذیرفته نیست و اگر شکاف یا رخنه ای هم باشد نتواند بر اساس آگاهی درون مغزی برآمده از فعالیت الکتروشیمیایی سلول های عصبی مغز تبیینش کند ترجیح میدهد ندانم گرا باشد تا اینکه به آگاهی فرا مغزی یا روح در ادیان ابراهیمی اقرار بکند.
خانم دکتر شارون هویت رالت (هایپر لینک به وبسایت شخصی ایشان است و با آی پی ایران درست باز نمیشود) دارای دکترای فلسفه از دانشگاه نیویورک کتابی دارند با عنوان «Beyond Death: The Best Evidence for the Survival of Human Consciousness» و در آن از شواهد علمی راجع به مقوله تداوم هشیاری پس از مرگ سخن گفتند و یکی از دوستان بنام آقای احمد بهزادی این کتاب را با عنوان «علم و زندگی پس از مرگ» ترجمه و بطور رایگان منتشر کرده اند؛ برای دانلود آن میتوانید به این لینک رجوع کنید.
بسم الله الرحمن الرحیم
در این یادداشت میخواهم به یکی دیگر از مقوله های باطل پیرامون یقینی دانستن روایات متواتر خلاف ظاهر آیات قرآن بپردازم. روایات عرضه به روایاتی گفته میشوند که بطور خلاصه لزوم عرضه کردن روایات به قرآن را بیان میکنند و به دو دسته تقسیم میشوند یکی روایاتی که میگویند کلاً هر روایتی را باید بر قرآن عرضه کرد و دیگری روایاتی که میگویند اگر بین دو روایت یا دو دسته روایات به اختلاف برخوردیم می بایست آنها را به قرآن عرضه کنیم و روایت/روایات مؤافق یا بدون تضاد را قبول کنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
پیشتر در سلسله پستهایی مرتبط با سه مبحث «اعتبار شهادت زنان - جهاد ابتدایی - سهو النبی» بوضوح مشاهده شد که چطور روایات متعدد حول یک موضوع و همچنین آراء برخی فقهای مشهور میتواند خلاف عقل و منطق و از همه مهمتر متن دین بوده و فاقد وجاهت لازم برای عمل باشند. در این پست میخواهم به یکی دیگر از مصادیق مربوطه بپردازم.
علامه مجلسی در کتاب مرآة العقول تصریح میکند که روایات تحریف قرآن متواتر است و دلالت بر نقصان قرآن دارد و اگر بخواهیم اخبار نقصان قرآن را رد کنیم دیگر به هیچ روایتی نمی شود اعتماد کرد و علامه سپس تلاشهای برخی جهت توجیه این روایات را «تکلفات رکیکة» نامیده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از مقوله های بحث برانگیز بین فقهای امامیه بحث سهو النبی بوده است (بنگرید به اینجا، منبع کل یادداشت همین مقاله ایست که لینک متنش را قرار دادم و بنابراین دیگر تا انتهای یادداشت بهمین مقاله صرفاً ارجاع میدهم)، بر اساس سهو النبی پیامبران از ناخودآگاهی (سهو) و فراموشی به هنگام عمل به احکام شرعی و در امور عادی و زندگی شخصی در موارد نادری هماننده سایر مردم به سهو و نسیان در این موارد گرفتار میشوند. یکی از معروف ترین فقهایی که از سهو النبی دفاع کرده شیخ صدوق است و خلاصه دیدگاهش چنین می باشد:
در نظر شیخ صدوق سهو پیامبر از قبیل سهو مردم عادی نیست که ریشة آن تسلط شیطان باشد، بلکه پیش آمدن این سهو به ارادة خداوند است که گاهی برای مصلحتی چیزی را از ذهن پیامبر محو نموده، او را دچار سهو میکند. وی این رخداد را اسها می‌نامد. از این رو، نسبت دادن اعتقاد به سهو النبی به صدوق صحیح نیست. آنچه مورد نظر ایشان است اسهاء النبی لمصلحة است. اسها را تنها در اموری که بین پیامبر و دیگران مشترک است، مانند مقام عمل به احکام، جایز میداند؛ ولی آن را در تبلیغ و بیان احکام دین ـ که از مختصات پیامبری است ـ قبول ندارد و پیامبران را در تبلیغ و بیان احکام دین معصوم میداند و تنها موردی که برای اسهای پیامبر (در کلام صدوق و دیگران) ذکر شده، نماز است؛ آن هم به دلیل روایاتی است که در این موضوع خاص وارد شده است و مورد یا موارد دیگری چه در کلام شیخ صدوق و چه در کلمات دیگران، دیده نمیشود.
بسم الله الرحمن الرحیم
ریچارد داوکینز (آتئیست، زیست شناس و ضد دین معروف) در صفحات ابتدایی کتاب پندار خدا اشاره میکند که ما وقتی میگیم خدا باید مشخص کنیم منظورمون چه خدایی هست و... وریا امیری هم در مناظره اخیرش با دکتر بیژن عبدالکریمی در همون جلسه اول ابتدای کار به این ادعا اشاره میکنه و ملحدین هم در بحث هاشون عموماً خیلی علاقه به این ادعا نشان دادند. می پرسید ملحدین با طرح این چنین مقوله ای در بحث با خداباوران بدنبال چه چیزی هستند؟ بنگرید:
