شمه ای از حقوق زنان در آشور میانه

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مقدمه)

من جمله اسناد حقوقی قابل توجه در تاریخ تمدن بشر قوانین آشوری میانه/Middle Assyrian Laws هستند که تدوین آنها برمیگردد به امپراطوری آشور میانه در قرون دوازدهم [یا یازدهم] الی پانزدهم قبل از میلاد (بازه زمانی کلی این امپراطوری از قرن دهم الی پانزدهم قبل از میلاد است) و متأخر ترین آنها به دوران تیگلات پلسر یکم (قرون یازدهم و دوازدهم پیش از میلاد) برمیگردد. زن ستیزی که در این قوانین به چشم میخورد در موردی بقدری زننده است که تنه به تنه احکام زن ستیزانه آیین زرتشت زده و به زعم من گوی سبقت را از آن هم ربوده است!. همچنین این قوانین در مواردی هم مشابه احکام فقهی خوانش سنت گرایانه و یا غیر سنت گرایانه از اسلام هستند [البته من خوانش سنت گرایانه را قبول ندارم و فی الحال دارای مباینت با شرع آنرا می بینم لکن چون بروز و ظهور زیادی در تاریخ فقه اسلام داشته و دارد به شباهت ها بر اساس آن خوانش نیز می بایست اشاره شود].

پهلوان پنبه های باستان پرست!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

یکی از مخاطبین علی الظاهر باستان گرای وبلاگ اصرار داشت که باستان پرستانی که نقدهای متعدد و مبنایی نسبت به مطالبشان پیشتر طی دو نوبت منتشر ساخته بودم (اینجا) جواب مطالب من را دادند و چرا من جوابی دیگر ندادم؟!. پایگاه مربوطه که در زمان ملی شدن نت ها مشکل اساسی داشت و به اصطلاح بالا یا نمی آمد یا به زحمت فقط صفحه اولش قابل رصد بود و بعد درست شدن نت ها نیز باز تا مدتی مشکل داشت؛ بالأخره گویا مشکلش حل شد لکن رجوع کردم در وهله اول چیزی در نقد مطالب وبلاگم ندیدم.

تحریف، نتیجه فتنه باستان پرستی!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بعد از ارائه پاسخ به یکی از پایگاه های مجازی باستان پرستان در پست مربوطه (اینجا) در تاریخ نهم خردادماه 1404 مطلب دیگری در همان پایگاه درج شده که در آن مثلاً خواستند متنی هرچند دست و پا شکسته نگاشته باشند در وبسایتشان که بلی ما پاسخ اسناد تاریخی که بر ضد ادعاهای باستان پرستان است را داده ایم لکن اینکه أحدی آن پاسخ ها را ندیده است به ما مربوط نیست!!. 

دروغ، مولود فتنه باستان پرستی!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بواسطه پیام یکی از دوستان مطلع شدم چندی پیش (اسفندماه 1403) یکی از پایگاه های مجازی باستان پرستان اقدام به انتشار مطلبی در نقد وبلاگ من کرده است. من با اشاره به ادعاهایی که نویسنده این متن طرح کرده ثبوتاً مشخص میدارم اولاً اقدام به نشر اکاذیب کرده و ثانیاً مطالب وبلاگ را اصلاً بطور کامل مطالعه نکرده است. دست اندر کاران اصلی آن پایگاه که پیشتر ردیه بر اظهاراتشان نوشته بودم (مجید خالقیان و شرکا) شجاعت نداشتند نام خود را پای این نوشته درج کنند فرد گمنامی را فرستادند جلو تا جوابی که مینویسم متوجه آن بنده خدا چه بسا از همه جا بی خبر باشد (اگر خودشان با نام مستعار نیستند) نه افراد به اصطلاح پشت پرده که حتی نکردند از مطالب خود که ردیه بر آنها به نگارش درآوردم دفاع کنند!. سخنان نویسنده را در پاراگرافی با تو رفتگی نقل و ردیه را ذیلش در پاراگرافی بدون تو رفتگی مینویسم.

بهشید برخوردار، رندانه ای در سیاست؟!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

چندی پیش بود که در راستای تلاش های قشر سیاسی خاصی به منظور مجبور کردن مستقیم یا غیر مستقیم دولت چهاردهم جمهوری اسلامی ایران به اجرای قانونی موسوم به «حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» خبری منتشر شد مبنی بر امضای طوماری توسط 209 نفر از 290 نماینده مجلس با مضمون ابلاغ این قانون توسط رئیس مجلس به دولت (طومار نابهنگام؛ روزنامه خراسان، اسفندماه 1403). من پیشتر مفصلاً راجع به حجاب اجباری سر و گردن و این لایحه سخن راندم و در اینجا نیازی نیست تکرار مکررات کنم فلذا صرفاً لینک بخش مهمی از نوشته های قبلی را قرار میدهم:

حجاب قانونی در لایحه عفاف و حجاب: بدعت یا اجتهاد؟!

مدلی پارادوکسیکال از حجاب اسلامی و شاهنامه فردوسی!

حجت الاسلام سوزنچی: دفاع از حجاب به قیمت تحریف در تفسیر قرآن!

از مشروب تا حجاب، ایدئولوژی تاریخ محور: گذار از چاه باستانگرایی به دره باستان ستیزی!

بررسی ادله حجاب اجباری سر در عصر غیبت

نقدی بر سخنان اخیر رهبری پیرامون حجاب

نقدی مبنایی بر لایحه عفاف و حجاب

ثنویت در اوستای قدیم بقلم پروفسور ژان کلنز

بسم الله الرحمن الرحیم

 

یکی از مباحث مبنایی که در آیین زرتشت چه اوستای قدیم و چه اوستای جدید و متون پهلوی همواره دیده میشود مقوله دوگانه انگاری یا ثنویت [اعتقاد به دو واجب الوجود خیر و شر] است و در این راستا برخی برآن شدند با طرح توجیهاتی ثنویت در اوستای قدیم را منکر شوند. بر خلاف تصور رایج که ثنویت در اوستای قدیم حول سپند مئینو و انگره مئینو شکل میگیرد پروفسور ژان کلنز اوستا شناس مشهور فرانسوی ثنویت را با استناد به خدای اشه و خدای دروج در گاتاها طرح میکند و در عین حال ثنویت بر اساس سپند مینو و انگره مینو را علیرغم تأییدیه امثال پروفسور جیمس دارمستتر و پروفسور آرتور کریستن سن قبول ندارد. توضیحات ایشان در این خصوص را اینجا نقل میکنم:

علی شریعتی، مغضوب باستانگرا و مطرود امت گرا!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

پیشتر حول دیدگاه های کلی ناظر به فلسفه دینی در اسلام سخن گفته بودم و دیدگاه محافظه کارانه دینی که متعصب ترین دینداران [هماننده داعش] را تولید میکند جزء رویکردهای باطل خوانده بودم و قبل و بعدش نیز اشاره به معضلاتی کردم که این نگرش به دین پدید آورده بود [از حرام خواندن استفاده از دوش حمام و شناسنامه و ممنوعیت تحصیل دختران و اقدام به تخریب تخت جمشید و...] و در این پست میخواهم به یکی دیگر از ثمرات این چارچوب دگماتیسم فکری اشاره کنم. اخیراً ویدیویی از آیت الله غلامرضا فیاضی منتشر شده است که در آن دکتر علی شریعتی را با عبارت لعنت الله مورد خطاب قرار داده و عنوان میکند یقیناً کافر بوده است!؛ آقای احمد زید آبادی هم در یادداشتی به طرز فکر مبتنی بر لعن و تکفیر این جماعت اشاره میکند.

از ساخت اسطرلاب تا حبس در طویله!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

هرگونه برداشت اعم از لفظی یا معنوی ازین پست مستلزم درج لینک مطلب در وبلاگ است

یکی از دانشمندان زن مسلمان در سده های اولیه هجری قمری (قرون چهار و پنج) فردیست با نام العجلیة (Al-ʻIjliyyah bint al-ʻIjliyy) که با اسم مریم اسطرلابی مشهور گردیده است. این خانم مشابه پدرش به کار ساخت اسطرلاب مشغول بوده و ساخت این وسیله نجومی که اصلی ترین کارایی اش برای موقعیت و جهت یابی بوده بهیچ روی بدون آگاهی و تسلط بر دانش نجوم در چندین قرن پیش ممکن نبوده است. البته برای همان زمان برخی از خانم اسطرلاب ساز دیگری نیز سخن میگویند بنام فاطمه مادریدی لکن در وجود این چنین شخصیتی ابهام جدی بوده و خیلی سخت است رأی به تاریخی بودن این شخصیت داد. برای پی بردن به کیفیت و شگفتی اسطرلاب میتوانید به توضیحات دانشمند خدا ناباور پروفسور نیل دگراس تایسون در این کلیپ از دقیقه 2:55 به بعد مراجعه کنید (نیل دگراس تایسون [اختر فیزیکدان آمریکایی]: تمدن اسلامی و علم).

اسکندر کبیر و مذمت تجمل گرایی پارسها!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

پلوتارک مورخ یونانی قرون اول و دوم میلادی در خلال اشاره به خصایص و ویژگی های مثبت اسکندر کبیر بعد از عنوان کردن بخشندگی و اهل بذل بودن وی نسبت به اطرافیانش پیرامون اهتمام او به عدم عیاشی و راحت طلبی در دوران بعد از شکست هخامنشیان و... سخن رانده و اشاره میکند که اسکندر رفتار تجمل گرایانه پارسها را نقد کرده و یارانش را نسبت به انجام رفتاری مشابه پارسها برحذر میداشته و میگفته است که همین رفتار باعث شکست اینان گردید. متن کامل روایت پلوتارک در اینباره را اینجا قرار میدهم:

آرتمیس ملکه کاریا، اولین ساتراپ زن در ایران باستان

بسم الله الرحمن الرحیم

 

بانو آرتمیس [در برخی منابع آرتمیسیا/Artemisia (نک: The Oxford Classical Dictionary, page 184)] که از وی با عناوین ملکه کاریا یا ملکه هالیکارناسوس یاد شده و معروف به آرتمیس یکم است، یکی از ساتراپ های مشهور تاریخ ایران باستان در زمان خشایارشا یکم است. این فرد که اولین زن فرمانده نظامی در جنگی دریایی محسوب میشود بطور داوطلبانه در نبردهایی که خشایارشا یکم علیه یونانیان براه انداخته بود شرکت میکند و بنابر روایت هرودوت به یکی از مؤفق ترین فرماندهان نظامی تبدیل میشود. امروزه آرتمیس اما تبدیل به محل بحث و جدال باستان گرایان و منتقدین باستان گرایی شده است. من در اینجا موارد مهمی را که حول وی مطرح است مستند بررسی کرده تا مشخص گردد از دل عمده گزارشات مربوط به وی چه چیزی را میتوان استخراج کرد.

سیاست زدگی در نقل تاریخ: تعصبات سیاسی و جهل مرکب!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

خانم حدیث پازوکی مدیرعامل بنیاد ملی مد و لباس و سبک زندگی طی مصاحبه ای که امروز در خبرگزاری مهر متنش منتشر شد ادعاهایی را مطرح کردند که علاوه بر اشتباه بودن بنظر میرسد در راستای پروپاگاندای یک جریان تحریف گر تاریخ ایران باستان است که بنظرم یکی دو سالیست فعالیت هایشان از فضای مجازی به سطح برخی مسئولین و نیز خبرگزاری ها رسیده است. ایشان در بخشی از مصاحبه خود میگویند:

ما تاریخ ده هزار ساله داریم و در تمام طول تاریخ ده هزار ساله کشورمان؛ پوشیدگی جزو فرهنگ مان بوده است. حتی قدمت این موضوع بیشتر از تاریخ مسیحییت، یهودیت و اسلام است. در این ده هزارسال زنان و مردان ایرانی همیشه لباس‌های پوشیده به تن می‌کردند و هر اندازه طبقات اجتماعی بالاتری داشتند و یا در جایگاه اجتماعی بالاتری قرار می‌گرفتند، لایه‌های پوششی لباس‌شان بیشتر بود. حتی مردان‌مان سرپوش داشتند؛ بنابراین پوشیدگی چیزی نیست که در هزارو چهارصد سال اخیر یا چهل و پنج سال اخیر وارد کشورمان شده باشد، بلکه تاریخ چند هزار ساله نشان می‌دهد که پوشیدگی جزو فرهنگ کشورمان است، فارغ از اینکه مسلمان باشی و مسیحی یا یهودی باشی و لائیک.

مغان و دربار ایران!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

آنچه از روایت های برجای مانده از تاریخ ایران برداشت میشود این است که مغان نفوذ و جایگاه قابل توجهی در دربار شاهان سلسله های مختلف پادشاهی داشته اند. شاید از بعد از واقعه گئومات مغ و پدید آمدن جشن سالانه مغ کشی بنابر گفته هرودوت نقش اینان در دربار شاه ایران کمرنگ شده باشد اما فارغ از تشکیک جدی در صحت روایت هرودوت حول جشن مغ کشی [جدای ازینکه منبع دیگری تأییدش نمیکند، برپایه روایت داریوش یکم از جریان غصب حکومت پارسها توسط یک مغ است که صحت خود آن روایت محل تردید برخی از دانشمندان است] نگهبانی این مغان از آرامگاه کوروش دوم در زمان فتح ایران توسط اسکندر کبیر نشان میدهد تا انتهای دوره هخامنشیان نفوذ خود را در دستگاه سلطنت حفظ کرده بودند و اساساً اینرا به ذهن متبادر میسازد هیچ طایفه روحانی غیر از اینان در ایران باستان وجود نداشته است که دینی ایرانی را رهبری کند.

شباهت وقایع تاریخی: از کوروش دوم پارسی تا قباد یکم مادی!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

یکی از نبردهای مهمی که کوروش دوم در راه رسیدن به امپراطوری مد نظر خود انجام داد جنگی بود که با کرزوس شاه لیدیه انجام داد و بعد از عدم پیروزی در نبرد اول، هنگامی که کرزوس از آمادگی کامل برای جنگ خارج شده به خیال اینکه تا بعد از زمستان خبری از نبرد نیست، به سمت سارد پاییتخت لیدیه لشکر کشی کرده و بعد از عقب نشینی لیدیه ای ها طی این نبرد و نیز محاصره چهارده روزه شان در سارد مؤفق میشود شکستشان داده و کرزوس را اسیر کند. غلبه کوروش بر کرزوس نقطه عطفی در تاریخ پارسها بود چرا که اولین نبرد مهم کوروش بعد از غلبه بر آستیاگ و پایه گذاری امپراطوری پارس ها محسوب میشد. هرودوت هالیکارناسی پدر علم تاریخ در بند 130 تواریخ خود میگوید وقتی کرزوس مغلوب شد سلطنت کوروش به تمام آسیا گسترش پیدا کرد. البته محتملاً منظور هرودوت از قاره آسیا در اینجا آسیای صغیر امروزی و مناطق حول آن بوده باشد چنانچه در جای دیگری برای بعد از تصرف لیدیه و نیز برخی نواحی دیگر توسط هارپاگ و کوروش تا قبل از اقدام به تصرف بابل هرودوت میگوید کوروش سراسر قاره را مطیع خود کرد (در ترجمه هادی هدایتی) و سرور آسیا شده بود (در ترجمه مرتضی ثاقب فر) (نک: تاریخ هرودوت، کتاب یک، بند 178).